Myślnik

W pewnej bardzo odległej krainie mieszkał pewien wynalazca, a właściwie to była wynalazczyni, bo to była kobieta. Nasza bohaterka nazywała się Ewa. Słynęła z wynalazków dość dziwnych, jeśli nie ekscentrycznych, i wydawać by się mogło, że bezużytecznych. Wynalazła np.. Maszynkę do słodzenia cukru (Bardzo przydatną gdy nagle stwierdzamy, że mamy za mało cukru w cukrze). Jako pierwsza też zrobiła globus planety Małego Księcia w skali 1:10000 (Czyli nie większy niż ziarenko pieprzu).

Inni ludzie trochę się naśmiewali z naszej bohaterki, bo ich zdaniem można lepiej spożytkować czas.

Pewnego dnia Ewa dała ludziom jeszcze jeden powód do śmiechu i drwin. Obwieściła wszystkim

-Pragnę skonstruować maszynę do łapania myśli. Wszyscy wiemy, że myśli są bardzo ulotne. Dlaczego by ich nie zatrzymać na dłużej?

Zamknęła się w swojej pracowni i przez kilka lat nie pojawiała się na ulicach miasta.

Mieszkańcy zaczęli się niepokoić. Chociaż zawsze wyśmiewali się z Ewy, to tak naprawdę bardzo jej potrzebowali. Teraz kiedy jej zabrakło, zrozumieli jak ważna w ich życiu była ta nieco ekscentryczna postać. Postanowili pójść pod jej dom i zobaczyć co się stało z naszą bohaterką.

Przed wejściem zebrał się spory tłum. Wtedy, jakby na zawołanie, drzwi się otworzyły i oczom zebranych ukazała się Ewa. Trochę zaniedbana, w przybrudzonym fartuchu i z potarganymi włosami.

Wśród salw śmiechu i wybuchów radości, zaczęła się przechadzać z dziwnym pudełeczkiem w rękach, które co chwila przykładała do twarzy i rozlegało się tajemnicze "klik". Radość tłumu powoli zamieniała się w zdumienie. W końcu zaległa cisza, w tle słychać było tylko tajemnicze "klik, klik...".

-Co robisz? - pytali - Co to za urządzenie?

-To maszyna do zbierania myśli - odpowiadała Ewa - zbieram wasze myśli.

-Ale jak ona działa? - pytali dalej.

-Na malutkich karteczkach maluje obrazy, które widać przez to małe okienko tutaj - zaczęła wyjaśniać Ewa, jednocześnie pokazując zebranym pudełko.

-Ale jak to niby ma zbierać nasze myśli?

-Potem można te obrazy oglądać. Wtedy powracają myśli, które mieliśmy w czasie robienia tego obrazu.

-Eeee… To kolejna bezużyteczna rzecz - mówili jedni.

-To wspaniałe… Można zapamiętać najwspanialsze chwile życia - wykrzykiwali z entuzjazmem inni.

-Nazwałem tą maszynę "Myślnik", bo pozwala nam zatrzymać myśli - pochwaliła się Ewa.

Kiedyś nie lubiłem zdjęć. Nie lubiłem ich robić, nie lubiłem ich oglądać. Kiedyś zacząłem się zastanawiać dlaczego. Teraz już lubię zdjęcia. Są na nich moi przyjaciele, a ja wśród nich. Nasza bohaterka miała rację. Myśli są bardzo ulotne. Chcę zapamiętać te utrwalone na zdjęciach jak najdłużej. Dziękuję wam za te ostatnie wakacje. Wiecie komu :)


bo jest coś jeszcze...