Przy ognisku grzały się dwie osoby. Ogień wesoło podskakiwał i swymi gorącymi językami lizał kawałki drewna. Dwoje ludzi rozpaliło to ognisko już dosyć dawno temu, więc przestało ono już sypać iskry, dym już nie szczypał w oczy tylko unosił się w górę i szybko znikał w chmurach. Przyjemnie się przy nim teraz siedziało, ciepło ogarniało całe ciało dając poczucie bezpieczeństwa. W pewnym momencie zauważyli, że zaczyn im brakować opału. Wybrali się więc na poszukiwanie. Wiedząc, że na dworze jest bardzo zimno i niebezpiecznie, dobrze się przygotowali do podróży. Wyruszyli wczesnym rankiem. W samo południe zatrzymali się na leśnej polanie, aby zjeść obiad. Zatrzymali się jakiś czas, żeby odpocząć, po przeszli już spory kawałek. Po jakimś czasie ruszyli na dalsze poszukiwania, niosąc to co już znaleźli. Jak to zwykle bywa w zimie, szybko zrobiło się ciemno. Jakby tego było mało, zaczął padać śnieg i wiać silny wiatr. Rozszalała się zamieć. Strudzeni wędrowcy powoli opadali z sił. Szybko zgubili drogę. Chcieli wrócić po swoich śladach, ale wiatr je zatarł. Nagle zobaczyli malutkie światełko. Zaczęli iść w jego stronę z nadzieją, że tam znajdą schronienie przed zamiecią. Ku ich wielkiemu zdumieniu znaleźli na ziemi kawałek żarzącego się drewna. Dmuchając z całych sił, udało im się wzniecić płomień. Widząc jak ogień wesoło tańczy przypomnieli sobie o domu. W ich serca wstąpiła nadzieja, a ciała odkryły nowe pokłady energii. Mając tą odrobinę światła, jakie dawał płomień, udało im się znaleźć drogę. Kiedy wrócili do domu wrzucili ten kawałek płonącego drewna do ogniska. Mały płomień połączył się z większym dając jeszcze więcej ciepła i światła, które znów napełniło dom radością i nadzieją.
Napisałem tą bajkę dla pewnej ważnej dla mnie osoby, która kiedyś ją opowie pewnej bardzo ważnej osobie :) Byłbym zaszczycony jakbym to ja mógł tą bajkę opowiedzieć :) Nic dodać, nic ująć... Kto ma rozumieć, zrozumie :)
bo jest coś jeszcze...
